Niedoczynność tarczycy to zespół objawów spowodowanych niedoborem hormonów tarczycy bądź defektem ich receptora.
Rodzaje niedoczynności tarczycy:
- pierwotna – wywołana stanami chorobowymi prowadzącymi do niedoboru obwodowych hormonów tarczycy,
- wtórna – wywołana niedoborem TSH,
- wrodzona – spowodowana wadami wrodzonymi tarczycy, błędami syntezy hormonów tarczycy, niedoborem lub nadmiarem jodu, lekami, przeciwciałami matczynymi, wadami układu podwzgórzowo-przysadkowego,
- nabyta – spowodowana chorobą Hashimoto, urazami, niedoborem jodu lub wielohormonalną niedoczynnością przysadki.
Objawy (uzależnione od wieku):
- u niemowląt – przedłużająca się żółtaczka fizjologiczna; duże ciemię; szerokie szwy czaszkowe; hipotermia; przepukliny; słabe łaknienie,
- u dzieci miesięcznych – senność; zaparcia; suchość skóry, mały przyrost masy ciała; ochrypły głos,
- u dzieci i młodzieży – zahamowanie wzrastania lub opóźnienie dojrzewania kośćca; opóźniony wiek zębowy; opóźnione dojrzewanie płciowe; słaba tolerancja zimna; suchość skóry, zmiany na łokciach i kolanach; suche, matowe i łatwo wypadające włosy; zaparcia; senność, zaburzenia koncentracji; tendencja do przyrostu masy ciała pomimo zmniejszonego łaknienia; zmiany w badaniach dodatkowych (niedokrwistość, podwyższone stężenie cholesterolu).
Leczenie niedoczynności tarczycy
Niedoczynność tarczycy to choroba przewlekła, która może utrzymywać się nawet całe życie. Pomimo tego wczesne wykrycie choroby i wdrożenie odpowiedniego leczenia może prowadzić do całkowitego wyeliminowania jej objawów.
Zalecane stężenie hormonów we krwi uzyskuje się przede wszystkim dzięki regularnemu podawaniu syntetycznego preparatu tyroksyny, którego dawkę ustala się indywidualnie.